Sayıklamalar....

Son günlerde digital bir avarelik içindeyim. Edebi bir yaklaşımla, her gerçek kitap kurdunun bir şekilde en okunası kitaplar listesinde anarak yaşatmaya çalıştığı Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam’ına atfen buna biz en iyisi dijital (digital mi dijital mi) aylaklık diyelim.

Rakamlar da görecelidir. (severim açıklayamadığım her şeye görece sıfatını yapıştırmayı ve belki yakıştırmayı) 10+9= Bir milyon saydığım yaşta, sözün özü 19 yaşındayken okuyup hakkını veremediğim Aylak Adam’a da, Yusuf Atılgan’a da buradan bir selam olsun.

Zaman da görecelidir çünkü sevgili yazar! O zamandan bu zamana büyük mavi bilyenin üzerinde ben diyim 22 (eğer Avrupalıysan) sen de ki 21 yıl daha geçirdim. Ama kendimi (aslında) öyle lüzumsuz, öyle eften püften işlerle o kadar meşgul gördüm ki bir daha elime alamadım, beynimin kıvrımlarında dolaştıramadım Aylak Adam’ı. Çünkü ve belki Godot bendim. Ne gerek vardı kendimi yine ve yine tanımlamaya.

Ama yine de ben, hep başka kitap aralarında, başka başka satırlarda aradım kendimi.

Kalem dediğin kitap arasında durmayı sever, ve ister ki sahibini anlatan satırların altına rastık çeksin.

Aynalar da seviyor rastıklı gözleri.

Böyle , daha bir anlamlı bakıyorlar gibi…

Çünkü senelerin insana ve onun haritası yüze yüklediği tek bir kelime var: oda hüzün.

Oysa rastık demek gençlik demek. Pervasız bakan, sahibinden emin gözler demek.

Demek oğlu demek.

Bir şey daha var…

En nadide makyaj malzemesinden, en pahallı parfümden, narsizm mayasının beslendiği en tatlı şekerden de şeker ve en bi yüksek topuklardan da havadar bir şey…

O da eğitim denen yüce bir kılıf içinde eğip bükmekten, şekilden şekle sokmaktan açıklaması zor bir haz aldığınız evladınızın içinden çıkagelen içten sözler…

Yedi yaşındaki kızım bana bir yazı yazdı bugün…

Diyor ki

“Annemi olduğu gibi seviyorum…”

Bu ne büyük bir bağıştır, ne büyük bir alt ediştir Allahım!